Amélie Poulain เกิดในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2517 และเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ที่ผิดปกติซึ่งเชื่ออย่างผิด ๆ ว่าเธอเป็นโรคหัวใจและตัดสินใจให้โรงเรียนสอนที่บ้าน เพื่อรับมือกับความเหงาของเธอ Amélie ได้พัฒนาจินตนาการที่กระตือรือร้นและบุคลิกที่ซุกซน เมื่อ Amélie อายุได้ 6 ขวบ Amandine แม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อนักท่องเที่ยวชาวแคนาดาที่ฆ่าตัวตายคนหนึ่งกระโดดจากหลังคาของNotre-Dame de Parisและลงมาทับเธอ เป็นผลให้ราฟาเอลพ่อของเธอถอนตัวจากสังคมมากขึ้นเรื่อย ๆ Amélie ออกจากบ้านเมื่ออายุ 18 ปีและกลายเป็นพนักงานเสิร์ฟที่Café des 2 MoulinsในMontmartreซึ่งมีพนักงานประจำและแวะเวียนมาจากกลุ่มคนนอกรีต เธอเป็นโสดและปล่อยให้จินตนาการของเธอโลดแล่นอย่างอิสระ ค้นหาความพึงพอใจในความสุขที่เรียบง่าย เช่น การจุ่มมือของเธอลงในกระสอบธัญพืช ใช้ช้อน ทุบครีม brûléeด้วยช้อน และกระโดดก้อนหินไปตามคลองแซงต์-มาร์ติน [5]

เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2540 ด้วยข่าวการสิ้นพระชนม์ของเจ้าหญิงไดอาน่า เจ้าหญิงแห่งเวลส์อาเมลีทรงทำจุกปิดน้ำหอมที่เป็นพลาสติกหล่น ซึ่งทำให้กระเบื้องบุผนังหลุดออกมาและเผยให้เห็นกล่องโลหะเก่าๆ ที่เป็นที่ระลึกในวัยเด็กซึ่งซ่อนไว้โดยเด็กชายที่อาศัยอยู่ในตัวเธอ อพาร์ตเมนต์เมื่อหลายสิบปีก่อน อาเมลีตัดสินใจตามหาเด็กชายคนนั้นและส่งคืนกล่องให้เขา เธอสัญญากับตัวเองว่าถ้ามันทำให้เขามีความสุข เธอจะอุทิศชีวิตเพื่อมอบความสุขให้กับผู้อื่น

หลังจากถามเจ้าหน้าที่ดูแลแขกของอพาร์ตเมนต์และผู้เช่าเก่าหลายคนเกี่ยวกับตัวตนของเด็กชาย Amélie ได้พบกับเพื่อนบ้านที่สันโดษของเธอคือ Raymond Dufayel ศิลปินที่เป็นโรคกระดูกเปราะซึ่งวาด ภาพงานเลี้ยงอาหารกลางวัน ของRenoir ในงานเลี้ยงพายเรือทุกปี เขาจำชื่อเด็กชายคนนั้นได้ว่า “เบรโทโด” อาเมลีรีบพบชายคนนั้น โดมินิก เบรโตโด และแอบเอากล่องมาให้เขา น้ำตาไหลจากการค้นพบและความทรงจำที่เก็บไว้ Bretodeau ตัดสินใจที่จะคืนดีกับลูกสาวที่เหินห่างและหลานชายที่เขาไม่เคยพบ Amélie เริ่มต้นภารกิจใหม่อย่างมีความสุข

อาเมลีแอบดำเนินแผนการที่ซับซ้อนซึ่งส่งผลดีต่อชีวิตของคนรอบข้างเธอ เธอพาชายตาบอดคนหนึ่งไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน โดยให้คำอธิบายอย่างละเอียดเกี่ยวกับฉากบนท้องถนนที่เขาเดินผ่าน เธอเกลี้ยกล่อมให้พ่อของเธอทำตามความฝันในการเดินทางไปทั่วโลกโดยขโมยคำพังเพยในสวน ของเขา และให้เพื่อนแอร์โฮสเตสเป็นแอร์โฮสเตสเป็นรูปถ่ายพร้อมกับสถานที่สำคัญจากทั่วทุกมุมโลก เธอเริ่มความสัมพันธ์ระหว่างGeorgetteเพื่อนร่วมงานที่ขี้ชิปของเธอกับโจเซฟ ซึ่งเป็นหนึ่งในลูกค้าในบาร์ เธอเกลี้ยกล่อมแมเดลีน วอลเลซ พนักงานต้อนรับบนแฟลตของเธอว่า สามีที่ทอดทิ้งเธอได้ส่งจดหมายรักสุดท้ายก่อนจะเสียชีวิตโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อหลายปีก่อน เธอเล่นเรื่องตลกที่ใช้ได้จริงกับ Collignon คนขายของชำที่น่ารังเกียจ เมื่อเหนื่อยล้าทางจิตใจ คอลลิญองไม่รังแกลูเซียนผู้ช่วยผู้อ่อนโยนของเขาอีกต่อไป ลูเซียนที่มีความสุขเข้าควบคุมแผงขายของ

คุณดูฟาเยลเมื่อเห็นอาเมลีเริ่มสนทนากับเธอเกี่ยวกับภาพวาดของเขา แม้ว่าเขาจะคัดลอกภาพวาดเดียวกันมาแล้ว 20 ครั้ง แต่เขาไม่เคยจับภาพสาวที่ดื่มน้ำสักแก้วเลย พวกเขาคุยกันถึงความหมายของตัวละครตัวนี้ และในบทสนทนาหลายๆ ครั้ง Amélie เริ่มฉายภาพความเหงาของเธอลงบนภาพ Dufayel จำสิ่งนี้ได้และใช้หญิงสาวในภาพวาดเพื่อผลักดัน Amélie ให้สำรวจความสนใจของเธอที่มีต่อ Nino Quincampoix ชายหนุ่มที่เล่นโวหาร ซึ่งรวบรวมรูปถ่ายของคนแปลกหน้าที่ถูกทิ้งจากบูธภาพถ่ายในหนังสือเดินทาง เมื่ออาเมลีบังเอิญเจอนีโน่เป็นครั้งที่สอง เธอรู้ตัวว่ากำลังตกหลุมรักเขา เขาบังเอิญทำอัลบั้มรูปหล่นบนถนน อาเมลีหยิบมันขึ้นมา

Amélie เล่นเกมแมวกับหนูกับ Nino ทั่วปารีส ก่อนส่งคืนอัลบั้มอันล้ำค่าของเขาโดยไม่เปิดเผยตัวตน หลังจากจัดการประชุมที่ 2 Moulins แล้ว Amélie ก็ตื่นตระหนกและพยายามปฏิเสธตัวตนของเธอ Gina เพื่อนร่วมงานของเธอซึ่งห่วงใยในสวัสดิภาพของ Amélie ได้ดู Nino แทนเธอ ความเห็นของโจเซฟเกี่ยวกับเรื่องนี้ทำให้อาเมลีเข้าใจผิดว่าเธอได้เสียนีโน่ให้กับจีน่า ต้องใช้ความเข้าใจอย่างลึกซึ้งของ Dufayel เพื่อให้เธอกล้าที่จะไล่ตาม Nino ส่งผลให้เกิดค่ำคืนอันแสนโรแมนติกด้วยกันและเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ ภาพยนตร์เรื่องนี้จบลงเมื่อ Amélie ประสบกับช่วงเวลาแห่งความสุขที่เธอได้พบด้วยตัวเอง