ในเมือง Nischindipur ในชนบทของรัฐเบงกอลในช่วงทศวรรษที่ 1910 Harihar Roy หาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นปุจารี (นักบวช) เพียงเล็กน้อย แต่ฝันถึงอาชีพการงานที่ดีขึ้นในฐานะกวีและนักเขียนบทละคร ศรบาจายา ภรรยาของเขาดูแลลูกๆ ของพวกเขา Durga และ Apu และลูกพี่ลูกน้องของ Harihar คือ Indir Thakrun เนื่องจากทรัพยากรที่จำกัด Sarbajaya ไม่พอใจที่ต้องแบ่งปันบ้านของเธอกับ Indir เก่า ซึ่งมักจะขโมยอาหารจากห้องครัวเปล่าๆ ของพวกเขา ในบางครั้ง การเยาะเย้ยของ Sarbajaya กลายเป็นความไม่พอใจ ทำให้ Indir ต้องลี้ภัยชั่วคราวในบ้านของญาติอีกคนหนึ่ง Durga ชอบ Indir และมักจะให้ผลไม้ของเธอที่เธอขโมยมาจากสวนผลไม้ของเพื่อนบ้านที่ร่ำรวย อยู่มาวันหนึ่ง ภรรยาของเพื่อนบ้านกล่าวหา Durga ว่าขโมยสร้อยคอลูกปัด (ซึ่ง Durga ปฏิเสธ) และโทษ Sarbajaya ที่กระตุ้นให้เธอมีแนวโน้มที่จะขโมย

ในฐานะที่เป็นพี่ใหญ่ Durga ดูแล Apu ด้วยความรักแบบแม่ แต่ไม่มีโอกาสที่จะหยอกล้อเขา พวกเขาร่วมกันแบ่งปันความสุขที่เรียบง่ายของชีวิต: นั่งเงียบ ๆ ใต้ต้นไม้ ดูภาพในกล้อง ชีวภาพของพ่อค้าที่เดินทางวิ่งตามลูกกวาดที่เดินผ่านหมู่บ้าน และดูละคร (ละครพื้นบ้าน) ที่ดำเนินการโดยคณะนักแสดง ทุกเย็นพวกเขาจะยินดีกับเสียงนกหวีดของรถไฟที่อยู่ห่างไกล อยู่มาวันหนึ่ง พวกเขาหนีออกจากบ้านเพื่อไปดูรถไฟ แต่กลับพบว่าอินดีร์นั่งเสียชีวิตขณะกลับมา

Harihar ไม่สามารถหาเลี้ยงชีพที่ดีในหมู่บ้านได้ Harihar เดินทางไปยังเมืองเพื่อหางานที่ดีกว่า เขาสัญญากับศรบาจายาว่าเขาจะกลับมาพร้อมเงินเพื่อซ่อมแซมบ้านที่ทรุดโทรมของพวกเขา ระหว่างที่เขาไม่อยู่ ครอบครัวก็จมดิ่งลงสู่ความยากจน สารบาจายาเติบโตอย่างโดดเดี่ยวและขมขื่นมากขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งในช่วงมรสุมฤดู Durga เล่นในสายฝนที่ตกลงมาเป็นเวลานานเกินไปเป็นหวัดและมีไข้สูง ไม่มีการรักษาพยาบาลที่เพียงพอ ไข้จะแย่ลง และในคืนที่ฝนตกชุกและลมกระโชกแรง เธอเสียชีวิต Harihar กลับบ้านและเริ่มแสดงสินค้า Sarbajaya ที่เขานำมาจากเมือง ศรบาจายาซึ่งยังคงนิ่งเงียบ ทรุดตัวลงแทบเท้าสามีของเธอ และหริหาร์ร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกเมื่อเขาพบว่าเขาสูญเสียลูกสาวไป ครอบครัวตัดสินใจออกจากบ้านบรรพบุรุษ เมื่อพวกเขาเริ่มจัดของ Apu ก็พบสร้อยคอที่ Durga ปฏิเสธการขโมยมาก่อนหน้านี้ เขาโยนมันลงในสระน้ำ อาปูและพ่อแม่ออกจากหมู่บ้านด้วยเกวียนวัว

รูปแบบการเล่าเรื่องที่สมจริงของPather Panchaliได้รับอิทธิพลจากลัทธิ neorealism ของอิตาลี และผลงานของ Jean Renoirผู้กำกับชาวฝรั่งเศส ในปี 1949 เรอนัวร์มาที่กัลกัตตาเพื่อถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องThe River (1951) เรย์ สมาชิกผู้ก่อตั้งสมาคมภาพยนตร์กัลกัตตา (ก่อตั้งขึ้นในปี 2490) ช่วยเขาสำรวจสถานที่ในชนบท เมื่อเรย์บอกเขาเกี่ยวกับความปรารถนาอันยาวนานของเขาที่จะถ่ายทำPather Panchali , Renoir สนับสนุนให้เขาดำเนินการต่อไป ในปีพ.ศ. 2493 เรย์ถูกส่งไปลอนดอนโดยนายจ้างซึ่งเป็นเอเจนซี่โฆษณา DJ Keymer เพื่อทำงานที่สำนักงานใหญ่ ในช่วงหกเดือนที่เขาอยู่ในลอนดอน เขาดูหนังประมาณ 100 เรื่อง ในหมู่คนเหล่านี้ ภาพยนตร์แนว neorealist ของ Vittorio De Sicaเรื่องBicycle Thieves (1948) มีผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อเขา ในการบรรยายปี 1982 เรย์กล่าวว่าเขาออกมาจากโรงละครโดยตั้งใจที่จะเป็นผู้สร้างภาพยนตร์ ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้เขาเชื่อว่ามันเป็นไปได้ที่จะสร้างภาพยนตร์ที่เหมือนจริงซึ่งถูกถ่ายทำในสถานที่ด้วยนักแสดงมือสมัครเล่น

ความสำเร็จระดับนานาชาติของภาพยนตร์เรื่อง Rashomon (1950) ของAkira Kurosawaและภาพยนตร์ เรื่อง Do Bigha Zamin ของ Bimal Royในปี 1953 (ซึ่งถูกถ่ายทำในที่เกิดเหตุบางส่วนและเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวชาวนา) ทำให้ Ray เชื่อว่าPather Panchaliจะได้พบกับผู้ชมจากต่างประเทศ เรย์ยังมีอิทธิพลต่อชนพื้นเมืองมากขึ้น เช่น วรรณคดีเบงกาลีและประเพณีการแสดงละครของชาวอินเดียโดยเฉพาะทฤษฎีรสา ของ ละครสันสกฤต คลาสสิ ก ดาริอุส คูเปอร์ อธิบายหลักคำสอนที่ซับซ้อนของรสาว่า ” ศูนย์กลาง[ed]เด่นในความรู้สึกที่มีประสบการณ์ไม่เพียง แต่โดยตัวละครเท่านั้น แต่ยังถ่ายทอดในรูปแบบศิลปะบางอย่างไปยังผู้ชม”